Heb jij soms het gevoel dat alles wat je bereikt meer toeval is dan een logisch gevolg van jou harde werken? Of dat je toch nog even dat ene dingetje moet aanpassen aan een stuk omdat het dan echt perfect is? Of dat je automatisch zegt dat het goed gaat terwijl dat eigenlijk niet zo is?
Weet je wat daar onderzit?
Het is angst in de vorm van een masker of harnas. Door jezelf sterk en succesvol te tonen. Of juist klein en onzichtbaar te maken. Niet te zeggen wat er echt in je omgaat omdat je denkt dat dit ‘not done’ is. Je gedragen zoals je denkt dat het hoort! Noem het perfectionisme, Imposter syndrome of iets anders. En dit kost vaak veel energie. En dat is zonde!
Team sterk
Ik ben zelf jaren TEAM STERK geweest. Altijd in controle. Sterke buitenkant. Ik was bang om mijn kwetsbaarheid te laten zien. Kwetsbaarheid stond voor mij gelijk aan ongecontroleerd mijn emoties uiten (inclusief tranen, snot en kwijl, the uggly stuff)
Nee dan liever mijn masker & harnas aan en gaan!
Nu weet ik dat kwetsbaarheid tonen iets heel anders is dan huilen tijdens een vergadering (done that!). Dat het heel veel moed en lef vraagt om open een eerlijk te zijn. Dat moeilijke gesprek aangaan. Iets aankaarten dat effect gaat hebben in je team. Open te praten over je fouten en daar samen van durven leren.
Spannend?
Ja heel erg spannend. Maar wat levert het veel op.
- Verbinding
- Vertrouwen
- Rust
- Groei
- Fun
Vandaar mijn vraag aan jou. Wat zit er achter dat masker en onder dat harnas. Wat zit er echt. Wat wil jij echt. Los van alles wat je hebt geleerd dat je zou moeten doen en zou moeten willen. Waar zit jouw goud?